De vuurproef

Ik heb nu een blog, dan kan ik er net zo goed een terugblik op het eerste optreden van The Stitch in 't Slot (11/02/06) op zwieren, niet?
Vooraf gierden de zenuwen als nooit tevoren door mijn keel, darmen en testikels, hetgeen eigenlijk op twee verschillende manieren kon uitdraaien; compleet de mist ingaan wegens te verkrampt spelen of dat tikkeltje concentratie en alertheid voor de dag leggen dat toch wel nodig blijkt te zijn sinds we zonodig een andere koers willen varen. Gelukkig werd het de tweede optie. Al bij al was en ben ik zeer tevreden over het optreden, we beseffen zelf waar onze zwakke punten liggen en hoe we daaraan kunnen sleutelen (veel live spelen vooral) dus al wat minder goed was kan in principe verholpen worden. Er is ook niks verkeerd gelopen op het podium, die kans is toch wel reëel omdat we in tegenstelling tot vroeger echt samen muziek maken en goed moeten luisteren naar elkaar om 'juist' te zitten. In het speed/hardrock tijdperk was het simpelweg zaak je eigen partij foutloos af te rammelen om een sterk optreden af te leveren.
Omdat we nog maar 5 nummers hadden (nu nog steeds) was de setlist rap gemaakt, zonder dat iemand zich minder goed voelde bij de uitgekozen nummers (4) of de volgorde ervan, altijd mooi meegenomen...
Opener was 'Capesize' dat nogal bruut begint en na twee minuten overgaat in een jazzy of zelfs latin getint sfeeropbouwend streepje muziek (ik kan echt geen andere omschrijving vinden) waarin ons gepiemel ongebreideld een aanvang mag nemen tot we op één of andere gekke manier terug overgaan naar het eerste deel van het nummer. Altijd zeer leuk om te spelen, alsook het volgende nummer, dat de werktitel 'Gestapo' had meegekregen (omwille van het ritme dat aan een marcherend leger doet denken, voor zij die niet weten dat wij linkse ratten, homo's en/of joden zijn - aan u om uit te maken wie de hetero is). Eén van onze doelen is om alle nummers zo goed mogelijk in elkaar te laten overvloeien, wat in 't Slot nog niet zo geweldig goed gelukt was door de te eentonige soundscape/noise-stukken, maar wat normaal gezien telkens beter en beter zou moeten gaan. Tussen nummer 2 en 3 (Feel It) liep het mijns inziens zeer gesmeerd; het, ahum, thema dat door de bas wordt ingezet kwam perfect uit de noise-uitlopers van 'Gestapo' en ook het nummer zelf ging als vanzelf, misschien wel mijn favoriet.
Over het laatste, meest toegankelijke nummer van de set (wat velen het beste en slechts enkelen het minste vonden) besloten we even na het optreden dat we het niet meer zouden spelen. Het was niet echt leuk (teveel automatische piloot), het wrong bij de meesten omdat het contrast met de rest van de numers te groot was, en patati patata...
Ik geloof dat we klokten op een half uur, wat lang genoeg is, zeker in een jeugdhuis in Wortel, daar zitten ze logischerwijs niet echt te wachten op een combinatie van soundscapes, harde rock en noise, eerder op een hitgevoelige poprockgroep als 'A Brand' die een degelijk staaltje, euh, poprock afleverde. Daar is helaas ook alles mee gezegd, hoewel ik de single zeer te pruimen vind.
Ons setje in de KJ zal er dus lichtjes anders uitzien. Blij dat dat kan met slechts 5 nummers op ons palmares en ook handig dat we zulke goede knippers en plakkers (producers?) zijn. Ik hoop dat ik me tijdens en na dat optreden weer zo bevrijd zal voelen (melig, dat wel ja, maar daarom niet minder waar). Ik hoop ook dat mijn versterker nog gefikst wordt tegen dan...

Dazed and Confused

Het is alweer een paar dagen geleden, maar toch wil ik dit even kwijt.. Dinsdag jongstleden opende ik in volle verwachting de nieuwe Humo, alwaar een kritisch verslagje zou staan van de afgelopen 2 preselecties van Humo's Rock Rally, Mechelen (waar ik met The Money speelde) en Oostmalle (A Lever and a Fixed Point/ThunderHeartMachine). Omdat we na onze aantrede in Mechelen blijkbaar (ik stond helaas buiten onze gehuurde camionette in te laden) tonnen goede reacties hadden gekregen van volslagen onbekenden en Raf evenveel e-mailadressen op met bier doordrenkte bierviltjes had genoteerd, gingen we er allemaal vanuit dat we op z'n minst een eervolle vermelding zouden krijgen. We waren zelf ook heel tevreden over ons setje, één en ander niet echt loepzuiver gespeeld, maar het gevoel zat goed, zowel op het podium als in de zaal, dunkt me. Onze nummers lenen zich ook niet om te polijsten tot er geen braampje meer te bespeuren valt, meer zelfs: een zekere nonchalance in ons spel is noodzakelijk om ze tot een goed einde te brengen! Uit deze omschrijving concludeer je misschien dat we er met onze klak naar hebben gesmeten, maar dat was zeker niet het geval. Iedereen waar ik achteraf mee heb gesproken, was het er over eens: jullie gaan door! En dit zijn niet mijn eigen woorden.
De nieuwe Humo dus, ik sla de desbetreffende pagina open en zoek de vetgedrukte woorden the money. Wat ik hieronder las deed me van de ene verbazing in de andere vallen, niet omdat we niet geselecteerd waren (dat werd me al na de eerste zin duidelijk) maar wel omdat Lester in zijn bespreking simpelweg de ene onwaarheid na de andere verkondigde. Zo noemt hij Raf en mij 'één van de wankelste ritmesecties ooit' terwijl iedereen wel beter weet, ik ben me er terdege van bewust dat ik geen geweldige drummer ben, en Raf geen gewéldige bassist, maar ook dat we samen een goede ritmetandem vormen. (O ironie: daags tevoren zaten we beiden in de zetel met onze gitaren en piemelden er een eind op los, waarna we besloten dat we elkaar toch wel goed aanvoelden, "en ook wat betreft bassen en drummen", hahaha.) Ook klaagt hij over de (overvloed aan, blijkbaar) instrumentale stukken waarin niks zou worden verteld, "behalve: als dit geen toonladders zijn, dan weten wij het ook niet meer". Ik weet zeker dat Maarten nooit opzettelijk een misplaatste toonladder in een solo zal verwerken en in de nummers die we gespeeld hebben is eerlijk gezegd ook weinig sprake van ladder-gebruik. De soli zijn melodieus en origineel, dat wel, maar dat afschrijven als technisch geneuzel is wel erg misplaatst. Het eerste nummer zou na 33 seconden al in een doodlopend straatje belanden. Dat kan, maar dan wel één in de achterbuurten van New York, gefrequenteerd door hoertjes, junks en een zwerm straatkatten, geplaveid met peuken, spuiten, condooms en wat-weet-ik-nog-allemaal. Boeiend genoeg, lijkt me. Enfin, ik had liever wat op- en terechte kritiek gekregen (ook al werden we dan nog harder neergehaald) dan zo afgebroken te worden. Dit doet me eigenlijk ook niet veel omdat ik weet dat Lester het niet bij het rechte eind heeft, moest hij zich de moeite hebben getroost on echt te luisteren en daarna ook een goed verslag te schrijven, het zou veel effectiever zijn.
Nou, kom ik hier over als een arrogante zelfpijper!

Een nieuw tijdperk dient zich aan...

...mijn Blog-tijdperk! Hopelijk (?) blijft het niet bij deze ene post, die kans zit er namelijk wel in, maar we houden de moraal hoog en de temperatuur van het fritvet constant à 192° Celsius. Misschien vaart mijn taalvaardigheid er wel bij en kan ik toch nog profijt halen uit dit nieuwe speeltje. We zullen zien Liesje, we zullen zien...