Dazed and Confused

Het is alweer een paar dagen geleden, maar toch wil ik dit even kwijt.. Dinsdag jongstleden opende ik in volle verwachting de nieuwe Humo, alwaar een kritisch verslagje zou staan van de afgelopen 2 preselecties van Humo's Rock Rally, Mechelen (waar ik met The Money speelde) en Oostmalle (A Lever and a Fixed Point/ThunderHeartMachine). Omdat we na onze aantrede in Mechelen blijkbaar (ik stond helaas buiten onze gehuurde camionette in te laden) tonnen goede reacties hadden gekregen van volslagen onbekenden en Raf evenveel e-mailadressen op met bier doordrenkte bierviltjes had genoteerd, gingen we er allemaal vanuit dat we op z'n minst een eervolle vermelding zouden krijgen. We waren zelf ook heel tevreden over ons setje, één en ander niet echt loepzuiver gespeeld, maar het gevoel zat goed, zowel op het podium als in de zaal, dunkt me. Onze nummers lenen zich ook niet om te polijsten tot er geen braampje meer te bespeuren valt, meer zelfs: een zekere nonchalance in ons spel is noodzakelijk om ze tot een goed einde te brengen! Uit deze omschrijving concludeer je misschien dat we er met onze klak naar hebben gesmeten, maar dat was zeker niet het geval. Iedereen waar ik achteraf mee heb gesproken, was het er over eens: jullie gaan door! En dit zijn niet mijn eigen woorden.
De nieuwe Humo dus, ik sla de desbetreffende pagina open en zoek de vetgedrukte woorden the money. Wat ik hieronder las deed me van de ene verbazing in de andere vallen, niet omdat we niet geselecteerd waren (dat werd me al na de eerste zin duidelijk) maar wel omdat Lester in zijn bespreking simpelweg de ene onwaarheid na de andere verkondigde. Zo noemt hij Raf en mij 'één van de wankelste ritmesecties ooit' terwijl iedereen wel beter weet, ik ben me er terdege van bewust dat ik geen geweldige drummer ben, en Raf geen gewéldige bassist, maar ook dat we samen een goede ritmetandem vormen. (O ironie: daags tevoren zaten we beiden in de zetel met onze gitaren en piemelden er een eind op los, waarna we besloten dat we elkaar toch wel goed aanvoelden, "en ook wat betreft bassen en drummen", hahaha.) Ook klaagt hij over de (overvloed aan, blijkbaar) instrumentale stukken waarin niks zou worden verteld, "behalve: als dit geen toonladders zijn, dan weten wij het ook niet meer". Ik weet zeker dat Maarten nooit opzettelijk een misplaatste toonladder in een solo zal verwerken en in de nummers die we gespeeld hebben is eerlijk gezegd ook weinig sprake van ladder-gebruik. De soli zijn melodieus en origineel, dat wel, maar dat afschrijven als technisch geneuzel is wel erg misplaatst. Het eerste nummer zou na 33 seconden al in een doodlopend straatje belanden. Dat kan, maar dan wel één in de achterbuurten van New York, gefrequenteerd door hoertjes, junks en een zwerm straatkatten, geplaveid met peuken, spuiten, condooms en wat-weet-ik-nog-allemaal. Boeiend genoeg, lijkt me. Enfin, ik had liever wat op- en terechte kritiek gekregen (ook al werden we dan nog harder neergehaald) dan zo afgebroken te worden. Dit doet me eigenlijk ook niet veel omdat ik weet dat Lester het niet bij het rechte eind heeft, moest hij zich de moeite hebben getroost on echt te luisteren en daarna ook een goed verslag te schrijven, het zou veel effectiever zijn.
Nou, kom ik hier over als een arrogante zelfpijper!