24 september 2007

Frappant

Vorige vrijdag (14/9) speelden we met het vooralsnog onbekende bandje You Raskal You (www.myspace.com/youraskalyou) op één van de acht voorrondes van de provinciale (met de nadruk op provinciaal) wedstrijd Frappant. Dit mistroostige evenement voltrok zich in het Rockafé in het verre Kapellen. Onder Rockafé verstaan we: muziekinstrumentenwinkel waar men een pintje kan drinken aan de inderhaast ineengeflanste toog en bijwijlen een groepje kan bezichtigen in de geheel uit beton opgetrokken 'concertzaal'. Het concept van deze wedstrijd omhelst dat elke geselecteerde band (een 40tal per Vlaamse provincie) een kwartier linechecktijd -effe kijken of alles werkt- krijgt en daarna in evenveel tijd het beste van zichzelf geeft voor de al dan niet aanwezige jury (in Kapellen stuurde er één zijn kat). Niet echt ideale omstandigheden dus, maar ja. "Staat men ervoor, dan moet men erdoor", hoor ik mijn grootva zaliger nog zeggen. Zo gezegd, zo gedaan... Tijdens de linecheck liep één en ander al bijna in het honderd toen bleek dat de P.A. niet over genoeg MIDI-kabels beschikte om Guy's arsenaal aan elektronische toestanden deftig te versterken. Hierdoor leek het er even op dat de flacon (een metalen flesje waaraan een Piëzo-element bevestigd is, copyright Guy Brees) niet aan he gebeuren zou kunnen deelnemen. Gelukkig werd er nog op tijd een kabel opgevist uit een roestige bak vanachter in de zaal. Omdat we al redelijk wat tijd verspild hadden door al dit gevijf en gezes moesten we er direkt aan beginnen zonder te weten of alles wel door de monitors kwam. Dit bleek tijdens het setje dan ook niet het geval te zijn, haha. Na het mini-concertje van 2 docenten van winkel (veelal vage en zweverige fusionbagger waar niemand op zat te wachten) werden de winnaar en de twee zogeheten wildcards bekendgemaakt. Als overwinnar kwam Scarlet Fever uit de bus, een vrij saaie rockgroep uit Malle, die evenwel hun instrumenten perfect beheersten en ook wel enkele knappe songelementen en arrangementjes in huis hadden. Al bij al een veilige keuze die maar weer eens het provinciale karakter van deze wedstrijd in de verf zette (voor Humo's Rock Rally zouden deze heren en dame waarschijnlijk niet geselecteerd worden). De twee wildcards gingen naar the Porn Bloopers (die mij door hun flauwe Duitse bindteksten wel konden bekoren, maar voor de rest uit een traditioneel stoner/QOTSA-vaatje tapten) en ons. Spijtig voor Dingleberries, die ik echt goed vond. Raf werd weer maar eens met stroop ingesmeerd wegens zijn attitude en sound, wat uiteraard volledig terecht is.

Voor de volledigheid nog even het juryrapport:

“ Na het succes van vorige edities van FrappantPOP, werd het hoog tijd om nieuw talent het podium op te jagen. In dit geval het podium van Rockafé, Kapellen. In een mum van tijd werd een gedeelte van de rockstore omgebouwd tot een volwaardig concertzaaltje. Door loting werd bepaald dat Dingleberries de aftrap mochten geven. Er werd hard en degelijk snarenwerk geleverd, maar dit kon helaas het gebrek aan ideeën niet verbergen. 'Music that wants to blow your brains out. Music that's got some of that Antwerp based paranoia-crack-mellow-punch-up-fiesta-flow. Whatever' lezen we op hun MySpace en 'whatever' is inderdaad wat wij ervan denken. Tip van de jury: misschien het overwegen waard om in trio verder te gaan, de zanger biedt hier weinig meerwaarde.
Singer-songwriter Chris D. Smith speelde een thuismatch en greep terug naar de grote Amerikaanse voorbeelden (Bob Dylan, Neil Young,...). Naar ons gevoel hadden zij beter halt gehouden in een baancafé in de buurt waar hun americana songs zeker zouden gesmaakt worden bij een steak-friet. Het betreft hier een stel goede muzikanten en ook de zang was meer dan behoorlijk, toch misten wij originaliteit en eigen inbreng.
You raskal you daarentegen zette een frisse eigen sound neer. Een prettig, warm gevoel overmande ons en in tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden, weten deze jongens wel degelijk waarmee ze bezig zijn. Ritmisch rammelde het af en toe wat en elke song had wel drie songs in zich (nummers compacter maken mannen!), wij onthouden het potentieel en de goeie vibe!
Met Scarlet Fever betrad de meest mature groep van de avond het podium. Hun alternatieve rock was zeker niet de origineelste, maar er werd strak gespeeld, de zang was overtuigend en de fijne arrangementen maakten dat deze band er werkelijk stond. Ook de drive waarmee hun optreden verliep, hield de toeschouwers alert, al kan er over de présence van de zanger gediscussieerd worden.
Als afsluiter mochten The Pornbloopers het podium betreden en zij zetten neer wat wij verwachtten met zulk een naam: 'SEX!' met een vette sound en originele riffs. 'Black & Decker makes music' noteerde één van onze juryleden, wat soms resulteerde in een te lang uitgesponnen drilboorgeluid. Ook bij hen zou 'bondiger' tot 'beter' kunnen leiden. Zij hadden ook 'the guts' om een volledig instrumentaal nummer te brengen dat toch bleef boeien, wat helaas niet kan gezegd worden van hun Duitstalige bindteksten (oppassen jongens voor persiflage..).


De hele avond werd aangenaam gepresenteerd door Angelo Tijssens die het geheel in ware Peter Van De Veire-stijl aan elkaar praatte. Bij de bekendmaking van het juryverslag werd hij bijgestaan door Fatty K (Belgisch beatboxwonder), die onnavolgbaar tromgeroffel imiteerde en later de hele zaal meekreeg met zijn mini performance.
De terechte winnaar van deze avond was Scarlet Fever, die met zijn melodieuze pop/rock vast en zeker een groot publiek en ook onze jury weet te bekoren.
De nominaties voor een wildcard werden uitgedeeld aan You raskal You en The Pornbloopers, ook al zorgde deze laatste voor onenigheid tussen de juryleden. Zij krijgen hier het voordeel van de twijfel, maar zullen pas na de laatste voorronde weten of zij effectief mogen doorgaan naar de halve finale... to be continued... „

Hasta la Pasta, homo's

Jeuj!

Ik ben er eindelijk in geslaagd mijn username en wachtwoord op te sporen! Dat komt ervan als je niet echt een computer- of internetaficionado bent. Nu nog iets verzinnen om over te zwetsen. Maar dat zal wel niet al te lang duren...

17 april 2006

Schil on Stage (7 en 8 april) en Wirwar (9 april)



Geniale foto, al zeg ik het zelf. Nadat we met the Lefties op het het podium ons ding hadden gedaan en ettelijke kroezen bier in onze nek hadden gekapt, zag ik mijn kans schoon om tijdens de korte wandeling naar de Lefties-mobiel deze onverlaat op de gevoelige plaat vast te leggen. De eigenaar ervan die zich niet meer ten volle bewust was van hetgeen er rondom hem gebeurde ging onverstoorbaar verder en zorgde op die manier voor één van de vrolijkste noten van de avond. Danku daarvoor. Over onze passage op het uitgestrekte podium van het dienstencentrum kan ik evenwel kort zijn; het geheel kon er naar verluidt wel mee door, ikzelf heb echter zelden de trommels op zulke schandelijke wijze beroerd (5 repetities zijn uiteraard onvoldoende, maar toch). De mannen van Mayfield - indertijd nog concurrenten van the Money in de Demopoll - vonden me dan weer geweldig en zeer dynamisch, wat ik vertaal naar 'weinig strak' en ja Lester, misschien zelfs wankel.

De dag daarvoor mochten we met the Money hetzelfde podium betreden. Dit liep bij momenten vrij gesmeerd. Veel goede reacties gekregen, enkele schijfjes verpatst en handtekeningen uitgedeeld (ja, u leest dit goed: handtekeningen uitgedeeld). Een vrij surrealistische situatie als u het mij vraagt. Niet dat de narcist in mij hier weigerachtig tegenover staat, integendeel, maar omdat het de eerste keer was dat dit ons ten deel viel was het toch nog even wennen en zijn de 'voor sara, veel luisterplezier's en dergelijke uitgebleven. Ik kijk echter uit naar de volgende keer! Aangeraden is om in zo'n situaties je schroom te overwinnen, even over koetjes en kalfjes met je 'fans' te praten en daar dan inspiratie uit te halen voor je opschriftje, geloof ik. Zotte sfeer! Na ons gaf A Brand er een stevige lap op en ik moet zeggen dat hen dat zeer goed afging. Ik ben nog steeds geen bewonderaar van Dag en de zijnen (hoewel Tim Beckaert wel op mijn sympathie mag rekenen), temeer omdat ik pas na veel vijven en zessen slechts één (1!) drumstok heb mogen lenen van hun tamboer - zijn argument hiervoor was: "Ja maar, ik heb die écht wel nodig!" Do you think? - maar ze brengen zonder twijfel zeer degelijke popmuziek en zijn ook uitstekende volksmenners.

Enfin Swa, zondagnamiddag speelden we in de Wirwar (Turnhout), een heel gezellig kroegje waar op dat tijdstip enkel de tapverantwoordelijke /gerante en een handvol vaste klanten aanwezig waren. Meer dan 20 gegadigden zijn er niet komen opdagen. Ondanks (of dankzij?) de lage opkomst was het één van de beste optredens die we tot nog toe hebben gedaan, en zeker het leukste. Relaxter ga ik me in elk geval niet meer achter m'n drumset neerplanten. De afspraak was dat we twee setjes van drie kwartier zouden spelen (we hebben dus gelogen om onze eerste voet in Turnhout binnen te ktijgen, want zoveel nummers hebben we gewoon niet) waardoor we er heel wat covers hebben tussengezwierd. De Guy heeft achteraf op vraag van het 'publiek' (en ook een beetje van ons) nog een half dozijn nummers voor zijn rekening genomen en ik geloof dat we uiteindelijk toch op bijna een uur en drie kwartier klokten. De maaltijd die we van de eigenares (toffe madam die naar aanleiding van de zware zaterdagavond een uur te laat kwam opdagen) aangeboden kregen, werd verzorgd door frituur 'Gobi' aan de overkant van de straat. In kan u wel vertellen dat de grappen niet van de lucht waren, hahahahahahahahahahahaha hahahahahaha hahahahahahahahahahahahahahahaha

"Waarom stinkt ne neger?"

"Opdat de blinden ze ook zouden kunnen haten!"

16 maart 2006

Dat noemt men dan ouderliefde

Heuglijk nieuws (althans voor ondergetekende) beste vrienden! Den deze zal vanaf oktober dit jaar schoollopen in de Jazz Studio te Antwerpen. Na 5 jaar wat aangemodderd en 'foute' keuzes gemaakt te hebben, overwint het gevoel het van de rede en heb ik besloten te doen wat ik al die tijd al had willen en moeten doen. Een zeker gevoel van trots overvalt mij zelfs bij de gedachte hieraan - ik ben nagenoeg altijd al grote beslissingen zoals deze uit de weg gegaan. De keerzijde van de medaille is wel dat ik terug in ons aller Hoogstraten gehuisvest zal zijn en het openbaar vervoer er de komende jaren dus een vaste klant bij zal hebben. En dit omdat ik mijzelf financieel onmogelijk boven water zal kunnen houden (2100 euro inschrijvingsgeld, geen mogelijkheid tot studiebeurs of -lening en dan natuurlijk nog het leven van alledag dat eveneens gekocht moet worden). "Gaat dan werken gelak alleman, muzikantje van m'n voeten!" hoor ik u denken, maar ik ben uiteraard niet zinnens om allerlei jobkes te gaan doen om lessen te bekostigen die ik uiteindelijk toch niet kan bijwonen omdat ik moet werken. Eén of andere obscure weekend/studentenregeling met een inhalige restaurantuitbater zit er nog wel in, maar meer niet. De directrice wees mij er overigens op dat 95% van degenen die werk en Jazz Studio combineren onherroepelijk de mist in gaan en bissen. En, u hoort mij al komen, daar ben ik niet erg tuk (no pun intended) op. Temeer omdat een deel van mijn levensonderhoud door mijn teergeliefde ouders zal betaald worden, waarvoor ik hen ongetwijfeld heel mijn leven dankbaar zal zijn. Het moet echter wel gezegd dat ik mijn verspilde kothuur tijdens mijn twee met drugs doorspekte jaren aan de RUG (toen de dieren nog konden praten) netjes heb terugbetaald, misschien heeft dat wel de doorslag gegeven om mij toch nog een kans te geven.
Enfin, om de kosten wat te drukken stelde moederlief dus voor om terug thuis te komen wonen, wat zeer terecht is. tisseweilezoewizoewalmeujlekvureenalljenstondevrouwomrontekome
Terug bij de Sjarel dus, wat ook zijn voordelen heeft; stimulerende omgeving, instrumenten zat, eten en drinken zonder de rijen in de GB en dichter bij de rattekop, alwaar de frieten altijd naar meer smaken.
Dave van ThunderHeartMachine die ook twee jaar Jazz Studio heeft gevolgd, gaat mij klaarstomen voor het ingangsexamen opdat ik niet in het voorbereidende jaar zou moeten beginnen, toffe P!
Hoe bangelijk gaat het zijn om alles te weten te komen over harmoniëen en modulaties en alle toonladders en arpeggio's blindelings en in alle posities te kunnen spelen?!
En hoe goed was 'Kruistocht in spijkerbroek' van Thea Beckman?
Anders ik wel!

08 maart 2006

Amai!

Ik schrijf hier weinig

02 maart 2006

bi
si

24 februari 2006

De vuurproef

Ik heb nu een blog, dan kan ik er net zo goed een terugblik op het eerste optreden van The Stitch in 't Slot (11/02/06) op zwieren, niet?
Vooraf gierden de zenuwen als nooit tevoren door mijn keel, darmen en testikels, hetgeen eigenlijk op twee verschillende manieren kon uitdraaien; compleet de mist ingaan wegens te verkrampt spelen of dat tikkeltje concentratie en alertheid voor de dag leggen dat toch wel nodig blijkt te zijn sinds we zonodig een andere koers willen varen. Gelukkig werd het de tweede optie. Al bij al was en ben ik zeer tevreden over het optreden, we beseffen zelf waar onze zwakke punten liggen en hoe we daaraan kunnen sleutelen (veel live spelen vooral) dus al wat minder goed was kan in principe verholpen worden. Er is ook niks verkeerd gelopen op het podium, die kans is toch wel reëel omdat we in tegenstelling tot vroeger echt samen muziek maken en goed moeten luisteren naar elkaar om 'juist' te zitten. In het speed/hardrock tijdperk was het simpelweg zaak je eigen partij foutloos af te rammelen om een sterk optreden af te leveren.
Omdat we nog maar 5 nummers hadden (nu nog steeds) was de setlist rap gemaakt, zonder dat iemand zich minder goed voelde bij de uitgekozen nummers (4) of de volgorde ervan, altijd mooi meegenomen...
Opener was 'Capesize' dat nogal bruut begint en na twee minuten overgaat in een jazzy of zelfs latin getint sfeeropbouwend streepje muziek (ik kan echt geen andere omschrijving vinden) waarin ons gepiemel ongebreideld een aanvang mag nemen tot we op één of andere gekke manier terug overgaan naar het eerste deel van het nummer. Altijd zeer leuk om te spelen, alsook het volgende nummer, dat de werktitel 'Gestapo' had meegekregen (omwille van het ritme dat aan een marcherend leger doet denken, voor zij die niet weten dat wij linkse ratten, homo's en/of joden zijn - aan u om uit te maken wie de hetero is). Eén van onze doelen is om alle nummers zo goed mogelijk in elkaar te laten overvloeien, wat in 't Slot nog niet zo geweldig goed gelukt was door de te eentonige soundscape/noise-stukken, maar wat normaal gezien telkens beter en beter zou moeten gaan. Tussen nummer 2 en 3 (Feel It) liep het mijns inziens zeer gesmeerd; het, ahum, thema dat door de bas wordt ingezet kwam perfect uit de noise-uitlopers van 'Gestapo' en ook het nummer zelf ging als vanzelf, misschien wel mijn favoriet.
Over het laatste, meest toegankelijke nummer van de set (wat velen het beste en slechts enkelen het minste vonden) besloten we even na het optreden dat we het niet meer zouden spelen. Het was niet echt leuk (teveel automatische piloot), het wrong bij de meesten omdat het contrast met de rest van de numers te groot was, en patati patata...
Ik geloof dat we klokten op een half uur, wat lang genoeg is, zeker in een jeugdhuis in Wortel, daar zitten ze logischerwijs niet echt te wachten op een combinatie van soundscapes, harde rock en noise, eerder op een hitgevoelige poprockgroep als 'A Brand' die een degelijk staaltje, euh, poprock afleverde. Daar is helaas ook alles mee gezegd, hoewel ik de single zeer te pruimen vind.
Ons setje in de KJ zal er dus lichtjes anders uitzien. Blij dat dat kan met slechts 5 nummers op ons palmares en ook handig dat we zulke goede knippers en plakkers (producers?) zijn. Ik hoop dat ik me tijdens en na dat optreden weer zo bevrijd zal voelen (melig, dat wel ja, maar daarom niet minder waar). Ik hoop ook dat mijn versterker nog gefikst wordt tegen dan...

10 februari 2006

Dazed and Confused

Het is alweer een paar dagen geleden, maar toch wil ik dit even kwijt.. Dinsdag jongstleden opende ik in volle verwachting de nieuwe Humo, alwaar een kritisch verslagje zou staan van de afgelopen 2 preselecties van Humo's Rock Rally, Mechelen (waar ik met The Money speelde) en Oostmalle (A Lever and a Fixed Point/ThunderHeartMachine). Omdat we na onze aantrede in Mechelen blijkbaar (ik stond helaas buiten onze gehuurde camionette in te laden) tonnen goede reacties hadden gekregen van volslagen onbekenden en Raf evenveel e-mailadressen op met bier doordrenkte bierviltjes had genoteerd, gingen we er allemaal vanuit dat we op z'n minst een eervolle vermelding zouden krijgen. We waren zelf ook heel tevreden over ons setje, één en ander niet echt loepzuiver gespeeld, maar het gevoel zat goed, zowel op het podium als in de zaal, dunkt me. Onze nummers lenen zich ook niet om te polijsten tot er geen braampje meer te bespeuren valt, meer zelfs: een zekere nonchalance in ons spel is noodzakelijk om ze tot een goed einde te brengen! Uit deze omschrijving concludeer je misschien dat we er met onze klak naar hebben gesmeten, maar dat was zeker niet het geval. Iedereen waar ik achteraf mee heb gesproken, was het er over eens: jullie gaan door! En dit zijn niet mijn eigen woorden.
De nieuwe Humo dus, ik sla de desbetreffende pagina open en zoek de vetgedrukte woorden the money. Wat ik hieronder las deed me van de ene verbazing in de andere vallen, niet omdat we niet geselecteerd waren (dat werd me al na de eerste zin duidelijk) maar wel omdat Lester in zijn bespreking simpelweg de ene onwaarheid na de andere verkondigde. Zo noemt hij Raf en mij 'één van de wankelste ritmesecties ooit' terwijl iedereen wel beter weet, ik ben me er terdege van bewust dat ik geen geweldige drummer ben, en Raf geen gewéldige bassist, maar ook dat we samen een goede ritmetandem vormen. (O ironie: daags tevoren zaten we beiden in de zetel met onze gitaren en piemelden er een eind op los, waarna we besloten dat we elkaar toch wel goed aanvoelden, "en ook wat betreft bassen en drummen", hahaha.) Ook klaagt hij over de (overvloed aan, blijkbaar) instrumentale stukken waarin niks zou worden verteld, "behalve: als dit geen toonladders zijn, dan weten wij het ook niet meer". Ik weet zeker dat Maarten nooit opzettelijk een misplaatste toonladder in een solo zal verwerken en in de nummers die we gespeeld hebben is eerlijk gezegd ook weinig sprake van ladder-gebruik. De soli zijn melodieus en origineel, dat wel, maar dat afschrijven als technisch geneuzel is wel erg misplaatst. Het eerste nummer zou na 33 seconden al in een doodlopend straatje belanden. Dat kan, maar dan wel één in de achterbuurten van New York, gefrequenteerd door hoertjes, junks en een zwerm straatkatten, geplaveid met peuken, spuiten, condooms en wat-weet-ik-nog-allemaal. Boeiend genoeg, lijkt me. Enfin, ik had liever wat op- en terechte kritiek gekregen (ook al werden we dan nog harder neergehaald) dan zo afgebroken te worden. Dit doet me eigenlijk ook niet veel omdat ik weet dat Lester het niet bij het rechte eind heeft, moest hij zich de moeite hebben getroost on echt te luisteren en daarna ook een goed verslag te schrijven, het zou veel effectiever zijn.
Nou, kom ik hier over als een arrogante zelfpijper!

Een nieuw tijdperk dient zich aan...

...mijn Blog-tijdperk! Hopelijk (?) blijft het niet bij deze ene post, die kans zit er namelijk wel in, maar we houden de moraal hoog en de temperatuur van het fritvet constant à 192° Celsius. Misschien vaart mijn taalvaardigheid er wel bij en kan ik toch nog profijt halen uit dit nieuwe speeltje. We zullen zien Liesje, we zullen zien...